Pewna psycholog prof. Katerina Muraszowa, przeprowadziła pewien eksperyment na młodzieży. Wzięło w nim udział 68 ochotników, w wieku 12-18 lat. Ich zadaniem było pozostać przez 8 godzin bez używania smartfonów, telefonów, komputerów, radia, i telewizji. Nie musieli siedzieć w domu, mogli wyjść i pospacerować, czy zrobić zakupy. Tylko wszystko bez komunikacyjnej elektroniki. Tylko osiem godzin.
Jaki rezultat? Tylko trzy osoby wytrwały do końca. „Trzech uczestników miało myśli samobójcze. Pięciu doświadczyło ostrych ataków paniki. U dwudziestu siedmiu osób wystąpiły takie objawy jak: nudności, pocenie się, zawroty głowy, uderzenia gorąca i ból brzucha. Niemal każdy, kto wziął udział w eksperymencie, doświadczył uczucia strachu i niepokoju.”
Szokujące? Zapewne. Czy myślimy jednak, że nasza młodzież jest inna? Chyba nie jest inna! Czy myślimy może, że sami jesteśmy inni? Chyba i my nie jesteśmy inni! No, może więcej telewizji zamiast tabletu. Przypomnij sobie ten moment, gdy pojechałeś do Pilzna i zapomniałeś telefonu? Przypomnij sobie ten moment, gdy na dłużej siadło światło. Cisza w domu – ani radia, ani telewizji. Jak się czułeś?
Problem nie leży w radiu, telewizji, komputerze czy telefonie. Problem leży w nas. Tym wszystkim, przez nadużywanie, zagłuszamy samych siebie, znieczulamy się. Gdy wyłączamy komputer, telefon, radio, telewizję, kiedy nastaje cisza, zaczynamy słyszeć samego siebie. I to jest trudne, bo słyszymy nasze lęki, niepewności, pragnienia. Mija się to często, kłóci się, z naszym wyobrażeniem samych siebie, obrazem swojej doskonałości. Trudno z tym wytrzymać… i włączamy telewizor, i patrzymy co tam na Facebooku. Zagłuszamy nie tylko samych siebie. Zagłuszamy także Boga – Jego głos.
Jedną z form rekolekcji są rekolekcje ignacjańskie. Zasadą tych rekolekcji jest to, że przez tydzień (tyle trwają) uczestnik dostaje jednoosobowy pokój, rezygnuje z telefonów, nie słucha muzyki, odcięty jest od telewizji i Internetu. Zasadą jest też, że uczestnicy nie rozmawiają ze sobą. Rozmawiają tylko przez godzinę dziennie z kierownikiem duchowym, słuchają konferencji, medytują, uczestniczą we Mszy Świętej. Dałbyś radę? Nie jest to łatwe, ale za taką cenę zaczynasz słyszeć samego siebie. Dochodzisz do prawdy o sobie. Zaczynasz też słyszeć Boga. Poznajesz prawdę o Nim. I w tej sposób doświadczasz przemiany i wyzwolenia, bo Prawda wyzwala i zmienia człowieka. Chyba, że nie chcesz się zmienić. Chyba, ze chcesz pozostać niewolnikiem.
Czas na puentę. Każdy z nas staje przed wyborem. Wybór polega na tym, czy pragniemy prawdy o sobie (nawet tej trudnej), czy chcemy żyć złudzeniami? Czy chcemy, by do nas dotarł Boży głos, Boże Słowo, czy chcemy się zagłuszyć i znieczulić? Wybór polega na tym, czy ciągle i bez umiaru, i bez potrzeby włączać będziesz telewizję, muzykę, Internet. Czy nauczysz się z tego korzystać we właściwy sposób. Wybór polega na tym, czy masz być niewolnikiem, czy człowiekiem wolnym.
Zupełnie niedawno wyczytałem, że na całym Świecie wzrasta liczba katolików, bo od 2000 roku przybyło ich aż o kilkadziesiąt procent. Niestety nie w Europie i w Polsce, bo u nas jest zupełnie odwrotnie i liczba ludzi ufających Chrystusowi maleje. Swego czasu Jan Paweł II napisał adhortację apostolską Eccelsia in Europa (2003r.), w której stwierdził: Europejska kultura sprawia wrażenie milczącej apostazjii człowieka sytego, który żyje tak, jakby Bóg nie istniał. (…) Jesteśmy świadkami narodzin nowej kultury, pozostającej w znacznej mierze pod wpływem środków masowego przekazu, której cechy charakterystyczne i treści często sprzeczne są z Ewangelią i z godnością osoby ludzkiej (n.9). Dzisiaj jest jakaś taka kultura, również medialna, żeby tylko gadać. Zobaczcie: są w studiach radiowych czy telewizyjnych – jeden gada, jedna gada, drugi gada, druga gada i w ogóle się nie słuchają! Oni przychodzą, mówią to, co mają do powiedzenia. W ogóle się nie spotykają. Równie dobrze mogliby być w różnych miejscach i osobno nadać to, co chcą powiedzieć, bo nie ma kultury słuchania.
Jednym z najbardziej przewrotnych argumentów w czynieniu zła, czy w usprawiedliwianiu swojego grzechu jest argument większościowy: „większość tak robi”. Diabeł odnosi największy sukces, właśnie wtedy kiedy wmówi ci, że grzech nie istnieje i wszystko co robisz jest dobre, bo np. wszyscy tak robią. I to jest właśnie to, co obserwujemy dzisiaj w mediach. Diabeł ludziom młodym wmówił, że wszystko co robią jest OK, że przedmałżeńskie współżycie jest nie tylko uzasadnione, ale wprost konieczne, bo przecież nie ożenię się, czy nie wyjdę za mąż w ciemno… „Wszyscy tak robią”. Nie słuchaj Pana Boga, nie przejmuj się Jego przykazaniami, bo są restryktywne i ograniczające, nie słuchaj księży bo oni sami to grzesznicy, rób co sam uważasz za słuszne … Ty sam jesteś ostateczną miarą moralności – dokładnie to co miało miejsce u początków ludzkości, w grzechu pierworodnym – PYCHA!!!!!
A przecież: „Prawda jest prawdą, nawet gdy nikt w nią nie wierzy. Kłamstwo jest kłamstwem nawet gdy wszyscy w nie wierzą.” ( Abp. Fulton J. Sheen) Do takich właśnie „większościowo” uznawanych kłamstw należy przekonanie: „ja jestem ostateczną miarą moralności i to ja decyduję o tym, co jest dobre, a co złe w moim życiu”.
